Żonglowanie jest jedna z najstarszych sztuk, jaka wędrowni cyrkowcy demonstrowali na placach jarmarcznych.
Danowicz podaje, że w starożytnym Rzymie nazywano żonglerów ,,circulatores”, a w Bizancjum  ,,ioculatores”. Do Rzymu przywędrowali z Grecji, dokąd przybyli z Egiptu, a tam z kolei z Indii.
Francuskie słowo ,,jongleur”  oznaczało pierwotnie średniowiecznego kuglarza. W tym okresie, podróżujących po Francji i Hiszpanii muzykantów i śpiewaków nazywano żonglerami.
Średniowieczni żonglerzy bywali specjalistami od sztuki iluzjonistycznej, stąd ich reputacja czarodziejów. W tym okresie bardzo popularne było prestidigitatorstwo, czyli wykonywanie sztuczek magicznych i żonglerskich opartych na niezwykłej zręczności. Pierwszymi mistrzami taj sztuki byli Azjaci, a wśród nich Chińczycy.
W połowie wieku XIX zjawili się na widowni europejskiej hinduscy i chińscy artyści, żonglując trójzębami, talerzami oraz sztyletami
Europejscy żonglerzy z XIX wieku posługiwali się przeważnie kulami, talerzami, butelkami i płonącymi pochodniami.
Jedną z form sztuki żonglerskiej są tzw. antypody, które oznaczają w cyrku żonglowanie różnymi przedmiotami za pomocą nóg, albo ewolucje z drabiną ustawioną na stopach artysty i z partnerem na jej wierzchołku. Akrobatów uprawiających ten gatunek sztuki cyrkowej nazwano antypodystami.
Kiedy artysta podrzuca do góry zamiast przedmiotów swojego partnera nazywane to jest grami ikaryjskimi.
Zwykle do żonglowania używa się piłeczek wielkości piłki tenisowej. Są one uszyte z  skaju, skóry lub innego kolorowego i  miękkiego, ale trwałego materiału. Około 100 g piłeczki najczęściej wypełnia się je ryżem, piaskiem lub granulatem plastikowym. Ich zaletą  jest to, że spadająca ziemię nie odbijają się i nie uciekają. Takie piłeczki można też zrobic na drutach lub na szydełku   z włóczki,  ze starych skarpetek, rajstop, z dwóch baloników i wysuszonych pomarańczy. Żongluje się też piłkami tenisowymi, piłkami do golfa, kulami do bilarda, woreczkami z grochem, jabłkami, mandarynkami, śnieżkami i właściwie każdymi przedmiotami, które mają okrągły kształt. ,,Zawansowani w sztuce żonglowania rzucają kubkami, chustami, obręczami, wędkami, krzesłami a nawet piłami motorowymi z włączonymi silnikami” 
Wśród żonglerów równie popularne jak piłeczki są maczugi nazywane ,,klabsami” ( z ang. Clubs- maczugi). Klabsy wywodzą się od indyjskich maczug.  Od wieków w Indiach jedną z form sztuki walki i rozwijania koordynacji ciała,  były dwie maczugi, którymi synchronicznie poruszano. W XIX w zauważyli je i przywieźli do Europy, Brytyjscy żołnierze stacjonujący w skolonizowanych Indiach. Maczugi indyjskie bardzo szybko zyskały wielka popularność w Stanach Zjednoczonych. W USA pod koniec XIX w , na początku XX w  stały się symbolem zdrowego, sportowego stylu życia. Używanie dwóch klabs polegające na   synchronicznym machaniu i przerzucaniu nazywa się swingowaniem ( z ang. swining huśtanie) Żongluje się również obręczami lub kolorowymi chustami.

Jest to fragment pracy pt. „Sztuka cyrkowa – sztuka ludzkich możliwości”.
Autor opracowania: Agnieszka Kwiatkowska (Stokrotka)